Fijn communiceren met je achterban!

Het staat er echt in de Declaration of Independance "All men are equal enz.”, maar dat gold vanaf het begin al niet voor iedereen. Niet voor de negers en de indianen die expliciet werden uitgesloten. Natuurlijk ook niet voor mensen zonder bezit, zonder grond. Dergelijke eenvoudige mensen, zouden zij wel tot verstandige standpunten kunnen komen?

Heel geleidelijk werd het kiesrecht uitgebreid, maar ‘gelukkig’ waren er in het staatsbestel remmechanismen ingebouwd. De president werd niet rechtstreeks gekozen, maar door een College van Kiesmannen. Dat had in het begin wel degelijk tot taak de geschiktheid van de kandidaat mee te nemen in hun stem. Ook de Senaat is een goed voorbeeld van een remmechanisme. Waar het Huis van Afgevaardigden kwantitatief samengesteld is op grond van het aantal bewoners dat een staat heeft, zo heeft elke staat – kwalitatief- twee senatoren. Zo wordt de waan van de dag, ‘the rule of the mob’ uitgesloten; de twee senatoren van het relatief lege Zuid-Dakota hebben nu in 2018 even veel invloed als de twee senatoren van het volkrijke New York. President James Madison  (Port Conway (Virginia), 16 maart 1751 – Montpelier (Virginia), 28 juni 1836) waarschuwde er in zijn publicaties al expliciet voor: parlementsleden moeten hun taak serieus opvatten en zich niet laten leiden door de waan van de dag.

Twitter

De zo vaak geprezen Obama was de eerste president die zich via Twitter rechtstreeks tot zijn kiezers richtte. Voorheen ging dat altijd via journalisten die de president bevroegen of via een krant of met een toespraak op een bepaalde bijeenkomst. Twitter geeft de president de gelegenheid om dat filter van kritische journalisten te omzeilen en rechtstreeks zijn kijk op de politieke werkelijkheid te geven. De huidige hoofdbewoner van het Witte Huis maakt er een geheel nieuwe kunst van: elke ochtend begint hij te twitteren. Hij richt zich in – hoeveel zijn het er, 150 tekens? - direct tot zijn eigen kiezers  en geeft iedereen die er anders over denkt de volle lading. Waar in het model van de Founding Fathers de gekozenen in onderling beraad tot beslissingen kwamen, wordt nu vaak een appel gedaan op ‘de mensen in het land’.

Kavanaugh

Bij de hoorzittingen met Brett Kavanaugh, de door Trump voorgedragen kandidaat-opperrechter, zag je dit fenomeen ook. In plaats dat het oordeel overgelaten wordt aan de wijsheid van de gekozen senatoren, wordt de publieke opinie er voortdurend bijgehaald. Jeff Flake, een twijfelende Republikeinse senator uit Arizona, wordt in de lift van de Senaat belaagd door een vrouw, die hem krachtig toespreekt.  Op sites als www.politico.com of www.theatlantic.com bemoeit Jan en Alleman zich er stevig tegenaan. Wie is geloofwaardiger: de bedeesd ogende, met gebroken stem sprekende vrouw of de man die stevig in de tegenaanval gaat en daarbij boos wordt, geëmotioneerd raakt en huilt? Richten deze twee zich tot de senatoren die hen ondervragen of richten zij zich rechtstreeks tot het televisiekijkend publiek? Is het goed dat iedereen zich in het debat mengt en eist dat aan zijn of haar standpunten – liefst direct - recht wordt gedaan? Of betekent het dat een bezonnen oordeel onmogelijk wordt? De huidige hoofdbewoner van het Witte Huis mengt zich ook in deze discussie. Terwijl de FBI nog onderzoek doet, trekt hij al op een partijbijeenkomst ten overstaan van zijn aanhangers de getuigenis van dr. Ford in twijfel. So much voor de scheiding der machten. De Founding Fathers zouden er van gruwen.