Opgepast voor socialisten!

Deze week werd Amerika opgeschrikt door  de mededeling dat bompakketjes aan vooraanstaande Democraten waren onderschept. De vermoedelijke dader in Florida is gevonden. Zoals dat hoort komt de huidige hoofdbewoner van het Witte Huis met een verklaring waarin hij oproept ‘to come together as a country” en elkaar te respecteren. Helaas heeft hij zelf voor dit dieptepunt en zelfs erna veel aan dit giftige politieke klimaat bijgedragen. Een man die een journalist fysiek aanviel en werd veroordeeld, wordt door hem geprezen als “een pittig kereltje”. Nog steeds wordt op bijeenkomsten waar hij spreekt door zijn aanhangers opgeroepen om Hillary Clinton op te sluiten. Nooit heeft hij dit afgekeurd. Je krijgt heimwee naar John McCain. In 2000 was er op een campagnebijeenkomst een vrouw die onfatsoenlijke, lelijke dingen over Obama zei. McCain sprak haar uitdrukkelijk tegen: ‘No ma’m, Obama is a decent man, I have to happen disagreements with him …”. Hij kreeg toen voor deze correctie applaus van zijn toehoorders!!! Het is overigens niet alleen de rechtervleugel van de Republikeinen die het politieke klimaat vergiftigt. In de afgelopen maanden zijn er incidenten geweest van Democratische burgers die zich bij een restaurant verzamelden waar een Republikein was gaan eten. Ze maken daar dan groot kabaal. Op deze wijze werd b.v. Sarah Huckabee Sanders, de woordvoerster van de president, gedwongen haar maaltijd vroegtijdig te beëindigen.

Het kwaad zit dieper

In The New York Times International Edition van 25 oktober stond een artikel over een nota van de CEA. Dat is de Council of Economic Advisers, de officiële adviesraad van het Witte Huis. Je zou verwachten dat zo’n instantie een studie zou publiceren over het nut van belastingverlagingen, het effect van tarieven op importen en andere belangrijke economische kwesties. Hun laatste rapport van 72 pagina’s gaat echter over de socialistische (!) ideeën van de Democratische partij. Voor het gemak wordt daarbij alles op een hoop gegooid.  Ik geef u een voorbeeld. De demonisering van de koelakken door Stalin (met hun bloedige vervolging als gevolg) wordt gelijkgeschakeld met de kritiek van senator Elisabeth Warren op de grote corporaties. Beiden worden ‘oppressors of the vulnerable’ genoemd.

Cuba, China en Venezuela

Er wordt veel aandacht gegeven aan Cuba, China, de USSR en vooral aan Venezuela. Daar zaten en zitten de socialisten! Zou Amerika het voorbeeld van Venezuela volgen dan zou de Amerikaanse economie met 40 procent krimpen.  De president suggereert regelmatig, dat de Democraten ook zoiets zouden willen, maar daarvoor ontbreekt elk bewijs.

Zweden

Dit ‘socialistische’ land doet het volgens het rapport duidelijk minder goed dan Amerika. Dat wordt geïllustreerd aan de hand van een grafiek over het bezit van ‘pick-ups’, kleine vrachtwagens. Ja, u leest het goed! Een Zweed moet bijna twee keer zoveel uren werken om een dergelijk automobiel te kunnen aanschaffen. Grafieken waaruit blijkt dat in een land als Zweden veel minder mensen in armoede leven dan in de VS ontbreken.

Fijn communiceren met je achterban!

Het staat er echt in de Declaration of Independance "All men are equal enz.”, maar dat gold vanaf het begin al niet voor iedereen. Niet voor de negers en de indianen die expliciet werden uitgesloten. Natuurlijk ook niet voor mensen zonder bezit, zonder grond. Dergelijke eenvoudige mensen, zouden zij wel tot verstandige standpunten kunnen komen?

Heel geleidelijk werd het kiesrecht uitgebreid, maar ‘gelukkig’ waren er in het staatsbestel remmechanismen ingebouwd. De president werd niet rechtstreeks gekozen, maar door een College van Kiesmannen. Dat had in het begin wel degelijk tot taak de geschiktheid van de kandidaat mee te nemen in hun stem. Ook de Senaat is een goed voorbeeld van een remmechanisme. Waar het Huis van Afgevaardigden kwantitatief samengesteld is op grond van het aantal bewoners dat een staat heeft, zo heeft elke staat – kwalitatief- twee senatoren. Zo wordt de waan van de dag, ‘the rule of the mob’ uitgesloten; de twee senatoren van het relatief lege Zuid-Dakota hebben nu in 2018 even veel invloed als de twee senatoren van het volkrijke New York. President James Madison  (Port Conway (Virginia), 16 maart 1751 – Montpelier (Virginia), 28 juni 1836) waarschuwde er in zijn publicaties al expliciet voor: parlementsleden moeten hun taak serieus opvatten en zich niet laten leiden door de waan van de dag.

Twitter

De zo vaak geprezen Obama was de eerste president die zich via Twitter rechtstreeks tot zijn kiezers richtte. Voorheen ging dat altijd via journalisten die de president bevroegen of via een krant of met een toespraak op een bepaalde bijeenkomst. Twitter geeft de president de gelegenheid om dat filter van kritische journalisten te omzeilen en rechtstreeks zijn kijk op de politieke werkelijkheid te geven. De huidige hoofdbewoner van het Witte Huis maakt er een geheel nieuwe kunst van: elke ochtend begint hij te twitteren. Hij richt zich in – hoeveel zijn het er, 150 tekens? - direct tot zijn eigen kiezers  en geeft iedereen die er anders over denkt de volle lading. Waar in het model van de Founding Fathers de gekozenen in onderling beraad tot beslissingen kwamen, wordt nu vaak een appel gedaan op ‘de mensen in het land’.

Kavanaugh

Bij de hoorzittingen met Brett Kavanaugh, de door Trump voorgedragen kandidaat-opperrechter, zag je dit fenomeen ook. In plaats dat het oordeel overgelaten wordt aan de wijsheid van de gekozen senatoren, wordt de publieke opinie er voortdurend bijgehaald. Jeff Flake, een twijfelende Republikeinse senator uit Arizona, wordt in de lift van de Senaat belaagd door een vrouw, die hem krachtig toespreekt.  Op sites als www.politico.com of www.theatlantic.com bemoeit Jan en Alleman zich er stevig tegenaan. Wie is geloofwaardiger: de bedeesd ogende, met gebroken stem sprekende vrouw of de man die stevig in de tegenaanval gaat en daarbij boos wordt, geëmotioneerd raakt en huilt? Richten deze twee zich tot de senatoren die hen ondervragen of richten zij zich rechtstreeks tot het televisiekijkend publiek? Is het goed dat iedereen zich in het debat mengt en eist dat aan zijn of haar standpunten – liefst direct - recht wordt gedaan? Of betekent het dat een bezonnen oordeel onmogelijk wordt? De huidige hoofdbewoner van het Witte Huis mengt zich ook in deze discussie. Terwijl de FBI nog onderzoek doet, trekt hij al op een partijbijeenkomst ten overstaan van zijn aanhangers de getuigenis van dr. Ford in twijfel. So much voor de scheiding der machten. De Founding Fathers zouden er van gruwen.