Eendracht maakt
macht!
De Olympische Spelen in Pyeongchang naderen met rasse schreden.
Tot mijn verbazing vindt er een bescheiden hereniging van de beide Korea’s
plaats. Naast een gezamenlijk ijshockeyteam zullen er b.v. ook kunstschaatsers van
beide landen onder een gezamenlijke vlag deelnemen. Daarom wil ik het vandaag
over de Koreaanse oorlog hebben en in het bijzonder generaal Douglas MacArthur.
Oorlog breekt uit!
Op 25 juni 1950 vallen zeven divisies Noord-Koreaanse
troepen van de sterkste categorie Zuid-Korea binnen met de bedoeling dit land
binnen drie weken te veroveren. De Amerikanen zijn compleet overrompeld. De
oorlog zal drie jaar duren en het zal zoals S.L.A. Marshall het noemde “de
beroerdste oorlog van de eeuw” worden: ruw terrein en vaak verschrikkelijk weer
vooral in de bitterkoude winters.
MacArthur
De Amerikaanse troepen in de Pacific staan onder leiding van
Douglas Mac Arthur. Hij is in de jaren dertig vertrokken naar het Verre Oosten
en daar uitgegroeid tot een figuur ‘larger than life”. Beroemd zijn de beelden
van de overgave van Japan die plaatsvindt in de baai van Tokyo op het
oorlogsschip ‘Missouri’. Als je niet beter weet, zou je denken dat Japan zich
niet overgeeft aan de VS, maar aan MacArthur persoonlijk. Hoewel nominaal ondergeschikt
aan zijn superieuren in Washington, runt hij na de oorlog in feite zijn eigen
toko. Orders of beleidsaanwijzingen die hem niet bevallen negeert hij. Met
Korea houdt hij zich niet bezig. Op verzoeken om hulp of advies reageert hij
niet. Zijn omgeving bestaat uit mannen die al sinds 1930 voor hem werken en hem
vereren. “The Bataan Gang” worden ze genoemd, een verwijzing naar zijn strijd
in de Filippijnen in de dertiger jaren. President Truman wordt geadviseerd hem
terug te roepen voor consultatie, een mooie medaille te geven, een toespraak te
laten houden voor een gezamenlijke vergadering van het Huis van Afgevaardigden
en de Senaat en hem dan te bedanken voor bewezen diensten. MacArthur wijst het
verzoek van Truman om naar Amerika te komen tweemaal van de hand, gedrag dat
grenst aan subordinatie, maar Truman durft hem nog niet aan te pakken. De
generaal geniet te veel steun in Republikeinse kringen.
Inchon
In september 1950 - de Amerikanen zijn ver teruggedreven - voert
MacArthur een briljant, maar gewaagd plan uit: een amfibische lading bij Inchon
ter hoogte van Seoul midden in vijandelijk gebied. Dat wordt een groot succes.
De Amerikanen drijven de vijandelijke troepen terug. Wanneer MacArthur de
strijd zo ver voortzet, dat hij Chinese inmenging uitlokt, heeft hij zijn hand
overspeeld. Matthew Ridgway wordt aangesteld als nieuwe commandant in Korea en
hij is ‘his own man”. Hij consulteert MacArthur wel, maar daar is dan ook alles
mee gezegd.
Provocatie en ontslag
Op het moment dat de regering-Truman achter de schermen haar
best doet de Chinezen naar de onderhandelingstafel te krijgen, ondermijnt
MacArthur deze actie. Hij drijft op een persconferentie openlijk de spot met
hun gevechtskracht. Hij schrijft een brief aan Joe Martin, de leider van de
Republikeinse meerderheid in het Huis van Afgevaardigden vol kritiek op de
politiek van Truman. Hij geeft hem toestemming deze brief te gebruiken, eruit
te citeren. Dan is de maat vol. Op 11 april om 01.00 u. 1951 gaat een
verklaring naar de pers, dat Truman MacArthur onder dank voor bewezen diensten
van zijn commando heeft ontheven.
