Een nieuw kapsel, daarvoor moet je ver reizen!

In deze gevaarlijke tijden, waarin Noord-Korea kernwapens wil ontwikkelen en dreigt met het afschieten van raketten, die Amerika zouden kunnen treffen en Trump van zijn kant zegt klaar te zijn voor een militaire reactie, is het interessant om aandacht te besteden aan William Perry. Toen de Amerikanen in 1962 ontdekten dat de Russen raketten op Cuba hadden gestationeerd, werd de jonge ingenieur William Perry onmiddellijk vanuit Californië naar Washington gevlogen om te helpen bij het analyseren van de foto’s genomen door Amerikaanse U-2 vliegtuigen.

James Earl Carter

Toen Jimmy Carter in 1976 won van Gerald Ford, benoemde hij William Perry tot onderminister van Defensie speciaal belast met het ontwikkelen van de ‘offset strategy’. De Russen hadden op conventioneel gebied een geweldig overwicht op de Amerikanen en dat moest met technologische middelen gecompenseerd worden. Dat betekende niet nieuwe en betere kernwapens, maar slimmere conventionele wapens, waardoor de VS op het ‘gewone’ slagveld toch de overhand zouden hebben. Daarvoor zochten ze aansluiting bij slimme digitale nieuwigheden zoals b.v. sensoren. Het eerste kunststukje was de Stealth bommenwerper, de F-117. Dit aanvalsvliegtuig was op de radar niet groter dan een vogeltje en kon zo onopgemerkt vijandelijk gebied binnendringen. Het tweede kunststukje, nauw verwant hieraan, was de kruisraket, ook wel Tomahawk genoemd. Een derde revolutionaire innovatie was het G(lobal) P(ositional) S(atellite) systeem. Voor het eerst in een oorlog toegepast in operatie Desert Storm in Irak door George Bush is het nu ook voor ons een onmisbaar middel geworden. Bent u gecharmeerd van het kapsel van Kim Jong Un, tik dan het adres van zijn kapper in uw Tom Tom in en u komt er wel!

Buiten en toch een beetje binnen

Amerikaanse verkiezingen leiden wel tot (accent)veranderingen, maar tegelijkertijd is zeker het buitenlands beleid in handen van een brede groep politici, managers van ondernemingen die voor de CIA en het leger werken en adviseurs. Ook op universiteiten zijn er heel wat lieden die hun brood verdienen door voor Defensie te werken; anderen werken voor b.v. een grote denktank zoals het Brookings Instituut. In1980 werd Perry lid van Track 2. Dat was een club van insiders die weliswaar geen lid zijn van de regering of bij de partij horen die aan de macht is, maar toch veel kennis en invloed hebben. Buitenlandse mogelijkheden vinden het belangrijk ook leden van zo’n organisatie te ontvangen, want over vier of acht jaar kunnen de bordjes weer verhangen zijn. Bij een bezoek aan 1988 in Moskou - Gorbatsjov is de baas geworden – valt hem op, dat de pittigste discussies niet plaatsvinden tussen Amerikanen en Russen, maar binnen de Russische delegatie! Bij een theaterbezoek enige tijd later in Tallinn hoort hij hoe een bezoekend Fins koor de Finlandia hymne van Sibelius zingt gevolgd door het Estlands nationaal volkslied. Dat laatste was eigenlijk verboden! Grote veranderingen waren op komst!

Een reis langs de afgrond

De memoires van Perry uit 2015 zijn getiteld My Journey at the Nuclear Brink. Eerst helpt hij om het nucleaire arsenaal op te bouwen als directeur van de Electronic Defense Laboratories in wat later Silicon Valley in Californië zou gaan heten. Hij gaat daarmee door als onderminister van Defensie onder Carter en later minister van Defensie onder Bill Clinton. Na zijn afscheid van de actieve politiek start hij op zijn oude dag samen met o.a. Henry Kissinger, George Schultz en Sam Nunn het Nuclear Security project. Deze organisatie heeft tot doel om het bewustzijn van de gevaren van kernwapens te vergroten en de spanningen tussen de grootmachten te verminderen om zo een kernoorlog te voorkomen.

Jackie I

Een paar weken geleden heb ik de film Jackie gezien. Positief beoordeeld, veel aandacht in de pers. Het is inderdaad een boeiende film geworden. Van begin tot einde word je als kijker meegenomen in het drama van een jonge vrouw die haar man verliest door een bloedige aanslag. Ze hoort het niet van anderen, maar zit er naast op het moment dat het gebeurt. Ze houdt zijn bebloede hoofd in haar schoot op de achterbank van de auto, die in razende vaart naar het Parkland Hospital rijdt. Wat begon met een prachtige morgen eindigt met een koude avond in Washington. Ze keert terug als weduwe. Johnson is de nieuwe president. De film toont de periode tussen de moord en de begrafenis. Alles wat geregeld moet worden, hoe ze ronddwaalt door de woonvertrekken van het Witte Huis, contact heeft met broer Robert en met de nieuwe president. Zij bepaalt hoe de begrafenisplechtigheden eruit zullen zien.

Een drama zonder conflict

Waar normaliter een conflict om een erfenis, de strijd tussen vader en zoon, meerdere mannen dingen naar de hand van een vrouw (of andersom) een film draagt, ontbreekt hier een conflict. Conflictstof te over: Johnson (de bruut uit Texas) wil snel in het Witte Huis, maar Jackie (gesteund door haar zwager Bobby) wil graag nog even in het Witte Huis blijven wonen. Ethel, de vrouw van Bobby, wordt jaloers op de grote hoeveelheid tijd die haar man aan zijn schoonzuster besteedt. Jackie wil een hele andere plek op het kerkhof van Arlington dan volgens de officiële procedures mogelijk is. Niets van dat alles: wij leven intens mee met de lotgevallen van de weduwe. Daardoor lijkt het soms op een documentaire, ook doordat een film van een rondleiding door het Witte Huis door Jackie nagespeeld wordt en in de film beelden worden gebruikt van de echte begrafenisplechtigheden in 1963.

Schijn en werkelijkheid

Het huwelijk tussen Jack en Jackie was niet gelukkig. Kennedy maakte b.v. in de zomer van 1955 een reis naar Zweden voor een bezoek aan Gunilla von Post, een jonge vrouw die hij twee jaar eerder in 1953 kort voor zijn huwelijk aan de Franse zuidkust had ontmoet. Toen Jack hem na dat Zweedse bezoek  vertelde, dat hij van Jackie wilde scheiden, zei de vader tegen zijn zoon: “Can’t you get it  into your head it’s not important what you really are? The only important thing is what people think you are!” De schijn ophouden was voor de Kennedy familie heel belangrijk.

Een miskraam

In 1956 was Jackie hoogzwanger; dat weerhield haar man er niet van om zoals gewoonlijk met een paar maten in de zomer af te reizen naar de Franse Riviera om daar met een boot van haven naar haven te zeilen. In elke havenplaats was er verse aanvoer van voedsel en dames. Toen het bericht doorkwam dat Jackie een miskraam had gehad, moest een lid van het gezelschap hem ervan overtuigen dat hij nu toch echt naar Amerika moest afreizen om zijn vrouw bij te staan en dat anders zijn huwelijk (en dus zijn kansen om ooit president te worden!) voorbij zouden zijn. Hij deed dat pas drie dagen, nadat hij het bericht van de miskraam had gekregen. Toen Jackie het ziekenhuis verliet, ging zij niet naar hun eigen huis, maar naar het huis van haar stiefvader, Hugh Auchincloss. Uit deze tijd dateert het verhaal, dat Jackie wou scheiden en dat schoonvader Joe haar een miljoen dollar bood, uit te betalen bij de scheiding, maar pas na de verkiezingen van 1960, als zij tot die tijd met Jack getrouwd wilde blijven. Jackie zou gezegd hebben: “U denkt dat iedereen voor geld te koop is”. Hij zou gezegd hebben: “Ik ben nog nooit iemand tegengekomen bij wie dat niet zo was”.