Twee preludes

Misschien hebt u het filmpje wel eens gezien: een jeugdige Bill Clinton schudt in 1963 in de tuin van het Witte Huis de hand van John F. Kennedy. Het werd in de presidentscampagne van 1992 veelvuldig gebruikt. Hoe kwam hij daar verzeild?

Alles is competitie

Clinton werd in 1963 door  de leiding van zijn High School voorgedragen voor een zomerkamp (Boys State) van de staat Arkansas. Alle deelnemers waren geïnteresseerd in de werking van de politiek. In Amerika is daar natuurlijk een wedstrijd aan verbonden: de verkiezingen worden nagebootst. Er zijn allerlei ’posten’ waar je voor gekozen kan worden en je moet dus campagne voeren, stemmen werven bij de andere deelnemers. De meest begeerde post was die van gouverneur, maar Clinton had al snel door dat dat niet haalbaar was. De gedoodverfde winnaar was Mack MacLarty, een topatleet, charmant en uit de betere kringen. Daarom zette hij – toen al een tacticus, een politicus in de dop – in op next best: de post van senator en die verkiezing won hij. Samen met een andere deelnemer - elke staat heeft in de echte Senaat ook twee senatoren – mocht hij als extraatje nog een week naar Washington (Boys Nation). Daar volgden ze een civics course van een week en als kers op de taart was er het bezoek aan het Witte Huis. Clinton bofte dat Kennedy na zijn toespraakje op de jongens afstapte en dat er iemand was die dit tafereel op film vastlegde.

Goed voorbeeld doet volgen

In de documentaire die deze weken in delen op maandagavond wordt uitgezonden gaat het over de affaire van Bill Clinton met Monica Lewinsky. Kenners van Bills handel en wandel in Arkansas wisten dat dit niet zijn proefstuk was. Hij was een succesvol gouverneur van Arkansas van 1979 tot 1981 en van 1983 tot 1992. Toen Gary Hart zich in 1987 uit de race om de Democratische nominatie voor president terugtrok, omdat zijn affaire met fotomodel Donna Rice bekend was geworden – de film de Front Runner gaat daar over -, overwoog Bill zich in de strijd te mengen. Gelet op de kwaliteit van de resterende kandidaten gaf hij zichzelf een goede kans op de nominatie. Weliswaar had hij ook de nodige ‘extracurricular activities’ op zijn conto staan o.a. zijn affaire met Gennifer Flowers, maar zijn team van medewerkers waaronder Hillary en Betsey Wright, zijn rechterhand als gouverneur, waren heel bedreven geworden in het verborgen houden van wat Bill zoal deed. Door lobbywerk was hij inmiddels ook voorzitter van de National Governors Association en de Education Commission of the States geworden Vrienden en kenners van de politiek voorspelden hem een nog grotere toekomst “if he can keep his dick in his pants” zoals Hillary zelf het formuleerde. Helaas was dat niet gelukt. De dochter van een vrouw, die de voorzitter was van de Democratische partij in Noordwest Arkansas, kwam met een verhaal thuis over een vrouw die met de gouverneur enz. Daar werd op dinner parties openlijk over gesproken! Betsey Wright had inmiddels een lijst aangelegd van dames waarmee Bill in de afgelopen jaren wat had gehad. “Kun je er zeker van zijn dat zij haar mond zal houden? Hoe weet je dat? Waar woont ze nu? Weet je zeker dat ze niet voor geld toch haar verhaal gaat vertellen?” Zuchtend kwam Bill tot de conclusie – of beter gezegd hij kon het niet weerleggen – dat de risico’s veel te groot waren. Voor 15 juli 1987 was al een zaal afgehuurd in het Excelsior Hotel in Little Rock en daar kondigde Bill met Hillary aan zijn zijde na een lange inleiding en met veel verzuchtingen aan, dat hij NIET zou deelnemen.