Doet-ie het of doe-tie het niet!

In de VS wordt al maandenlang gespeculeerd over een mogelijke kandidatuur van Joe Biden voor 2020. Hij zou volgens velen grote kansen hebben, als hij erin zou springen. Maar ja, hij laat ons maar in het onzekere. Hij voert de spanning langzaam op. In april zou hij ‘het’ bekendmaken en hij heeft al laten weten dat zijn familie het met zijn beslissing eens is. Zijn tegenstanders - de politici die zich al in de strijd geworpen hebben en de lieden die nog ‘in the wings’ staan te wachten - zullen niet blij zijn met een eventuele kandidatuur van Joe. Hij is een geruststellende vaderfiguur en beschikt over een enorme ervaring. Hij was senator voor Delaware van 1973 tot 2009, hij is voorzitter geweest van de senaatscommissie voor Justitie en lid van de senaatscommissie voor Buitenlandse Zaken. Bovendien is hij acht jaar lang als vicepresident de steun geweest van Barack Obama. Deze profiteerde zeker in het begin van Bidens ervaring met buitenlands beleid. Daarnaast was het vaak Joe Biden die dankzij zijn goede relaties met de Republikeinen in het Congres overeenkomsten met hen wist te sluiten. Hij is een blanke man. Progressief Amerika stemt zeker op een Democraat straks in 2020, maar Biden zou ook de gewone man juist in staten als Pennsylvania, Michigan en Wisconsin kunnen bereiken. Hij kan blank en zwart, man en vrouw, gematigd progressief en centrist binnen de partij achter zich verenigen. Hij beschikt over een sterk persoonlijk verhaal. In 1972 kwamen Bidens vrouw en één jaar oude dochter Naomi Christina om het leven bij een auto-ongeluk. Bij dat ongeval raakten ook zijn beide zoons gewond. Om hen te kunnen opvoeden reisde hij elke avond per trein van Washington terug naar zijn woonplaats Wilmington.

Blijf van mijn lijf!

Nu is er plotseling ophef, gedoe over Joe’s stijl, zijn gewoonte om mensen vast te pakken. Herinnert u zich Ard van der Steur en Halbe Zijlstra nog? Beiden kondigden in de Tweede Kamer hun aftreden aan en werden per plaatse door de minister-president innig omhelsd. Datzelfde gebeurde bij Janine Hennis-Plaschaert door een aantal vrouwelijke Kamerleden, nadat zij had aangekondigd af te zullen treden. In Amerika hebben een aantal vrouwen zich beklaagd, dat Joe hen te dicht genaderd zou zijn. Hij is hun ‘personal space’ binnengetreden. Vervolgens stort Jan en alleman zich erop, haalt er foto’s bij die bewijzen dat Joe de gewoonte heeft om …. en dat is natuurlijk helemaal fout. Een voorbeeld was de beëdiging van Carter als minister van Defensie voor Barack Obama. Joe Biden staat daar met zijn handen op de schouders van diens echtgenote. Helemaal fout natuurlijk. Dat de vrouw in kwestie zegt, dat zij het prettig vond dat hij haar op deze wijze steunde op dit spannende moment doet natuurlijk niet ter zake. De vrouwen (Clobuchar, Gillibrand, Warren) die zich nu al kandidaat hebben gesteld voor het presidentschap verklaren allemaal vroom, dat ze er geen oordeel over hebben, maar vinden wel dat Joe zich hierover moet uitspreken. Hoe moet het dan wel? Iedereen op een armslengte van je verwijderd houden? Bij binnenkomst aan iedereen vragen waar hij/zij wel/niet prijs op stelt?

What’s it all about?

De nogal dwarse Amerikaanse professor Howard Zinn schreef met A People’s History of the United States een zeer interessant boek voor wie eens een heel andere kijk op de politieke geschiedenis van de VS wil lezen. Hij beweert nogal cynisch dat het politieke bestel zo in elkaar zit, dat de gewone burger er niets van te verwachten heeft. De twee- en vierjaarlijkse politieke circussen rond de (voor)verkiezingen doet hij af als democratische uitlaatklep voor de middle class.